-Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα στην Ε.Π.Ο. παρακολουθούν άφωνοι την ξεφτίλα μιας κυρίαρχης εθνικής ομοσπονδίας, που κατάντησε γραφείο ευρέσεως εργασίας «ειδικών συμβούλων»…
-Όργανα και πρόσωπα απαξιωμένα και λοιδωρούμενα περιφέρουν απλώς το σαρκίο τους ανίκανα να αρνηθούν και την ανθρώπινη πλευρά της απαξίωσης που βιώνουν
Δεν έχει τέλος η ξεφτίλα του σαπισμένου
μορφώματος που επιμένει να (αυτό)αποκαλείται «Ελληνική Ποδοσφαιρική
Ομοσπονδία». Μια κυρίαρχη, οργανωτικά και λειτουργικά,
εθνική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, μέλος της FIFA, με ενεργή τη Ρήτρα Ανεξαρτησίας και με διεθνείς επιτυχίες σε όλους
τους τομείς έως το 2016 κατάφερε σε
είκοσι μήνες «εξυγίανσης και κάθαρσης» να καταντήσει ( αφόρητη κατάντια) ο περίγελος της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής
κοινότητας. Να μετατραπεί σε ένα πειραματόζωο, στον οργανισμό και τις
αντοχές του οποίου η FIFA
επιχειρεί να εκτιμήσει μέχρι που μπορεί
να φτάσει η αυθαίρετη, αναιτιολόγητη και καταστροφική παρέμβαση της, έξω
και πέρα από κάθε έννοια «διεθνούς επιτροπείας», όπως αυτή περιγράφεται από το
άρθρο 7, παρ. 2 του καταστατικού της.
Δεν υπάρχει ποδοσφαιρικό προηγούμενο ανάλογης επιμονής (και εμμονής) της FIFA στην επιβολή «με το στανιό» μιας, δήθεν, «σωτήριας λύσης» σε μια ομοσπονδία με τα χαρακτηριστικά της Ε.Π.Ο. έως το 2016. Δεν έχει εμφανιστεί πουθενά αλλού στην διεθνή ποδοσφαιρική ιστορία τέτοια υστερική εμμονή των διεθνών ποδοσφαιρικών αρχών στη συστηματική, καθημερινή και ακραία απαξίωση των οργάνων και των προσώπων μιας εθνικής ομοσπονδίας με μοναδικό σκοπό να δικαιολογηθεί πάση θυσία η δική τους ανικανότητα.
Πρώτη φορά εμφανίζεται στο διεθνές ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι ανάλογη αφωνία και δουλοπρέπεια από την ηγεσία μιας εθνικής ομοσπονδίας απέναντι σε συγκλονιστικής ακρότητας ενέργειες, αποφάσεις και τακτικές της Διεθνούς Ομοσπονδίας. Πρώτη φορά εκλεγμένη διοίκηση (και το σώμα των Ενώσεων – μελών της) έχουν μετατραπεί σε άλαλους παρατηρητές όσων εξελίσσονται γι΄αυτούς χωρίς αυτούς. Πρώτη φορά πρόεδροι, μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής, μέλη μιας εθνικής ομοσπονδίας, διοικητικά στελέχη και ποδοσφαιρικοί παράγοντες περιφέρουν απλώς το σαρκίο τους από γραφείου εις γραφείον, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένοντας κάποιο θάμα.
Δεν ακούγεται, δεν λέγεται, δεν γράφεται ούτε λέξη για όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν στην Ε.Π.Ο. και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Εκείνοι που έφεραν τη σημερινή κατάντια, όσοι πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, αυτοί που είπαν τόνους ψέματα, οι υπάλληλοι που κατέστρεψαν ζωές ζουν την κορύφωση της ξεφτίλας τους. Γελάνε μαζί τους και τα πλακόστρωτα των γραφείων της Ε.Π.Ο.
Δεν έχουν την τσίπα, τη στοιχειώδη ευθιξία, ούτε ως άνθρωποι που κυλάει στις φλέβες τους αίμα κι όχι πορτοκαλάδα, να εξεγερθούν, να αγανακτήσουν με τον καθημερινό τραγέλαφο που ζουν, να αξιώσουν ανθρώπινη αντιμετώπιση, να απαντήσουν και να αντισταθούν. Δεν είναι σε θέση να αρνηθούν ούτε την εικόνα του βιολογικά ανίκανου που προκύπτει από τη στάση της FIFA να παρουσιάζει κάθε μήνα κι ένα επίτροπο λες και η Ε.Π.Ο. είναι «ομοσπονδία με ειδικές ανάγκες» ή γραφείο ευρέσεως πλουσιοπάροχα αμοιβόμενης εργασίας κάθε τελμπεχανά κολλητού διάφορων αλλοδαπών και εγχώριων (με έδρα στην αλλοδαπή) σωτήρων.
Σε αυτό το μίγμα πολιτικής και προσωπικής ξεφτίλας δεν είναι τυχαίο που ο κ. Γραμμένος αλλάζει κάθε μέρα απλώς την ημερομηνία στο κείμενο της παραίτησης του, ούτε που επαναλαμβάνει κάθε στιγμή « εγώ δεν μένω εδώ με τίποτε», ούτε που ο κ. Βασιλειάδης βαυκαλίζεται νέα νομοσχέδια, αναδιαρθρώσεις πρωταθλημάτων, κρατικούς ελέγχους και δημόσιες χρηματοδοτήσεις. Βρήκε και κάνει και από την κυβερνητική σκοπιά πολύ καλά κάνει. Στο συσχετισμό δύναμης και στην τακτική ισορροπία πάντα πρέπει να αναγνωρίζεις την ικανότητα του άλλου να εκμεταλλεύεται σε απόλυτο βαθμό τη δική σου ανυπαρξία.
Που θα πάει αυτή η γελοία ιστορία; Πως θα καταλήξει; Που θα οδηγήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο; Τι πρέπει να προσμένουν οι άνθρωποί του;
Δεν υπάρχει ποδοσφαιρικό προηγούμενο ανάλογης επιμονής (και εμμονής) της FIFA στην επιβολή «με το στανιό» μιας, δήθεν, «σωτήριας λύσης» σε μια ομοσπονδία με τα χαρακτηριστικά της Ε.Π.Ο. έως το 2016. Δεν έχει εμφανιστεί πουθενά αλλού στην διεθνή ποδοσφαιρική ιστορία τέτοια υστερική εμμονή των διεθνών ποδοσφαιρικών αρχών στη συστηματική, καθημερινή και ακραία απαξίωση των οργάνων και των προσώπων μιας εθνικής ομοσπονδίας με μοναδικό σκοπό να δικαιολογηθεί πάση θυσία η δική τους ανικανότητα.
Πρώτη φορά εμφανίζεται στο διεθνές ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι ανάλογη αφωνία και δουλοπρέπεια από την ηγεσία μιας εθνικής ομοσπονδίας απέναντι σε συγκλονιστικής ακρότητας ενέργειες, αποφάσεις και τακτικές της Διεθνούς Ομοσπονδίας. Πρώτη φορά εκλεγμένη διοίκηση (και το σώμα των Ενώσεων – μελών της) έχουν μετατραπεί σε άλαλους παρατηρητές όσων εξελίσσονται γι΄αυτούς χωρίς αυτούς. Πρώτη φορά πρόεδροι, μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής, μέλη μιας εθνικής ομοσπονδίας, διοικητικά στελέχη και ποδοσφαιρικοί παράγοντες περιφέρουν απλώς το σαρκίο τους από γραφείου εις γραφείον, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένοντας κάποιο θάμα.
Δεν ακούγεται, δεν λέγεται, δεν γράφεται ούτε λέξη για όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν στην Ε.Π.Ο. και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Εκείνοι που έφεραν τη σημερινή κατάντια, όσοι πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, αυτοί που είπαν τόνους ψέματα, οι υπάλληλοι που κατέστρεψαν ζωές ζουν την κορύφωση της ξεφτίλας τους. Γελάνε μαζί τους και τα πλακόστρωτα των γραφείων της Ε.Π.Ο.
Δεν έχουν την τσίπα, τη στοιχειώδη ευθιξία, ούτε ως άνθρωποι που κυλάει στις φλέβες τους αίμα κι όχι πορτοκαλάδα, να εξεγερθούν, να αγανακτήσουν με τον καθημερινό τραγέλαφο που ζουν, να αξιώσουν ανθρώπινη αντιμετώπιση, να απαντήσουν και να αντισταθούν. Δεν είναι σε θέση να αρνηθούν ούτε την εικόνα του βιολογικά ανίκανου που προκύπτει από τη στάση της FIFA να παρουσιάζει κάθε μήνα κι ένα επίτροπο λες και η Ε.Π.Ο. είναι «ομοσπονδία με ειδικές ανάγκες» ή γραφείο ευρέσεως πλουσιοπάροχα αμοιβόμενης εργασίας κάθε τελμπεχανά κολλητού διάφορων αλλοδαπών και εγχώριων (με έδρα στην αλλοδαπή) σωτήρων.
Σε αυτό το μίγμα πολιτικής και προσωπικής ξεφτίλας δεν είναι τυχαίο που ο κ. Γραμμένος αλλάζει κάθε μέρα απλώς την ημερομηνία στο κείμενο της παραίτησης του, ούτε που επαναλαμβάνει κάθε στιγμή « εγώ δεν μένω εδώ με τίποτε», ούτε που ο κ. Βασιλειάδης βαυκαλίζεται νέα νομοσχέδια, αναδιαρθρώσεις πρωταθλημάτων, κρατικούς ελέγχους και δημόσιες χρηματοδοτήσεις. Βρήκε και κάνει και από την κυβερνητική σκοπιά πολύ καλά κάνει. Στο συσχετισμό δύναμης και στην τακτική ισορροπία πάντα πρέπει να αναγνωρίζεις την ικανότητα του άλλου να εκμεταλλεύεται σε απόλυτο βαθμό τη δική σου ανυπαρξία.
Που θα πάει αυτή η γελοία ιστορία; Πως θα καταλήξει; Που θα οδηγήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο; Τι πρέπει να προσμένουν οι άνθρωποί του;
Οσοι είναι εκλεγμένοι στην Ε.Π.Ο. απλώς το τέλος τους. Οι
υπόλοιποι τη λήξη της περιόδου του τρύγου. Το ελληνικό ποδόσφαιρο «μέρες του
εβδομήντα και του ογδόντα». Η κυβέρνηση την τέλεια παγίδα στην οποία έχει πέσει
σαν τη γριά που γλυκάθηκε στα σύκα… Η FIFA; Τον διορισμό (και τυπικά) μιας
δικής της διοίκησης που θα ολοκληρώσει «μια επανάσταση διορισμένων
υπερσυμβούλων»…