Πολιτικό ήταν, είναι και θα είναι το
πρόβλημα της Ε.Π.Ο. – Τα σενάρια επί προσωπικού δεν αφορούν σε κανένα που
αντιμετωπίζει σοβαρά τις τεράστιες αδυναμίες της Ομοσπονδίας και δεν
καταναλώνει κεφάλαιο σε δήθεν παραιτήσεις και επικείμενες αντικαταστάσεις.
Την «είδηση» τη λες και περίεργη. Η συγκυρία που εμφανίστηκε, οι άμεσες
και μεσοπρόθεσμες διοικητικές υποχρεώσεις που τρέχουν, η προφανής ( και
ερμηνεύσιμη) αδυναμία της διοίκησης, όπως είναι διαρθρωμένη, να ανταποκριθεί
στον εξαιρετικά σύνθετο ρόλο της δεν είναι παράξενο ότι παράγουν σενάρια περί άμεσης (ή σύντομης) αντικατάστασης του κ.
Γραμμένου από άλλο πρόεδρο.
Υποτίθεται, ότι
ο ίδιος ο νυν πρόεδρος έχει θέσει θέμα παραίτησης του την οποία προσδιορίζει
(πάλι ο ίδιος) χρονικά στο τέλος της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου, άρα με την
ολοκλήρωση της ετήσιας τακτικής γενικής συνέλευσης της Ε.Π.Ο.
Θα είχε ένα ενδιαφέρον η ονοματολογία που εξελίσσεται και τα σενάρια που διακινούνται αν ο ίδιος ο κ. Γραμμένος επιθυμεί, όντως, να παραιτηθεί και αν υπάρχει ένας, έστω, άνθρωπος στη χώρα αυτή που να πιστεύει ότι η διαιωνιζόμενη κακοδαιμονία της Ομοσπονδίας είναι αναπόφευκτο προϊόν μιας απλής διοικητικής ( στο πεδίο των προσώπων) αδυναμίας, την οποία μπορεί, υποτίθεται, να καλύψει μια αλλαγή φρουράς στην προεδρική ή και σε κάποιες άλλες θέσεις.
Aστειότητες και δη κακής ποιότητας που επιχειρούν, με κακής έμπνευσης ιστοριούλες προσωπικών ζητημάτων να καλύψουν το μέγα θέμα της θεσμικής μετατροπής της Ε.Π.Ο. σε μια υπηρεσιούλα τρίτης κατηγορίας στο οργανόγραμμα του υφυπουργείου αθλητισμού, επί της οποίας το βαθύ υπηρεσιακό κράτος επικράτησε απολύτως.
Θα είχε ένα ενδιαφέρον η ονοματολογία που εξελίσσεται και τα σενάρια που διακινούνται αν ο ίδιος ο κ. Γραμμένος επιθυμεί, όντως, να παραιτηθεί και αν υπάρχει ένας, έστω, άνθρωπος στη χώρα αυτή που να πιστεύει ότι η διαιωνιζόμενη κακοδαιμονία της Ομοσπονδίας είναι αναπόφευκτο προϊόν μιας απλής διοικητικής ( στο πεδίο των προσώπων) αδυναμίας, την οποία μπορεί, υποτίθεται, να καλύψει μια αλλαγή φρουράς στην προεδρική ή και σε κάποιες άλλες θέσεις.
Aστειότητες και δη κακής ποιότητας που επιχειρούν, με κακής έμπνευσης ιστοριούλες προσωπικών ζητημάτων να καλύψουν το μέγα θέμα της θεσμικής μετατροπής της Ε.Π.Ο. σε μια υπηρεσιούλα τρίτης κατηγορίας στο οργανόγραμμα του υφυπουργείου αθλητισμού, επί της οποίας το βαθύ υπηρεσιακό κράτος επικράτησε απολύτως.
Η τραγική
δημόσια εικόνα της αδύναμης και σπαρασσόμενης Ε.Π.Ο. δεν είναι αποτέλεσμα
προσωπικών αδυναμιών (που υπάρχουν) ή προσωπικών αντεγκλήσεων ( που σπαράσσουν
το κορμί της) ή, ακόμη-ακόμη, εντάσεων
ανάμεσα σε πρώην συμμάχους από τους οποίους ο ένας, ο χρηματοδότης, κατάλαβε
αργά το βαθμό βλακείας που τον διέκρινε
και επιχειρεί, τσάτρα-πάτρα, να αλλάξει τις ισορροπίες.
Πολιτικό είναι το πρόβλημα. Πάντα ήταν και θα είναι πολιτικό. Αφορά (και θα αφορά πάντα) τον συσχετισμό δύναμης, την δυναμική ισορροπία ανάμεσα στο οργανωμένο κράτος και στο οργανωμένο ποδόσφαιρο. Στην καθημερινή σύγκρουση των δύο αυτών εξουσιών ( του δημόσιου και του ιδιωτικού κοινωνικού χώρου) και στις ισορροπίες, που αυτή διαμορφώνει σε κάθε περίοδο, βρίσκεται η αιτία.
Το πρόβλημα το γνωρίζουν όλοι. Ευθέως ή με παραλλαγές το αποδέχονται όλοι. Κυρίως αντανακλά σε όσους θυσίασαν (απειλούμενοι ή όχι δεν έχει καμία σημασία) κορυφαίες διεθνείς θεσμικές κατακτήσεις, δηλαδή τη Ρήτρα Ανεξαρτησίας, σε πρόσκαιρες προσωπικές διευθετήσεις και οδήγησαν την Ε.Π.Ο. σε άτακτη υποχώρηση και στην πλήρη απαξίωση.
Καμία προσωπική στρατηγική, καμία αλλαγή προσώπου ή προσώπων, καμία επιδιωκόμενη με κάθε μέσο ανατροπή των εσωτερικών της Ομοσπονδίας συσχετισμών δεν πρόκειται να αλλάξει τα δεδομένα που διαμορφώνουν τη σημερινή, κωμική εικόνα της.
Το πρόβλημα θα παραμένει πάντα πολιτικό και από τους πολιτικούς όρους που επιχειρείται κάθε φορά να λυθεί θα προκύπτει η εικόνα της Ε.Π.Ο., τόσο ως μηχανισμού παραγωγής εξουσίας, όσο και ως παράγοντα διαμόρφωσης ισορροπιών στην ευρύτερη αθλητική οικογένεια.
Η σημερινή φοβική Ε.Π.Ο. δεν απειλεί κανένα. Βολεύει πολλούς η αδυναμία αυτή να αποδίδεται σε πρόσωπα. Με την τακτική αυτή μένει στο απυρόβλητο το πραγματικό πρόβλημα.
Πολιτικό είναι το πρόβλημα. Πάντα ήταν και θα είναι πολιτικό. Αφορά (και θα αφορά πάντα) τον συσχετισμό δύναμης, την δυναμική ισορροπία ανάμεσα στο οργανωμένο κράτος και στο οργανωμένο ποδόσφαιρο. Στην καθημερινή σύγκρουση των δύο αυτών εξουσιών ( του δημόσιου και του ιδιωτικού κοινωνικού χώρου) και στις ισορροπίες, που αυτή διαμορφώνει σε κάθε περίοδο, βρίσκεται η αιτία.
Το πρόβλημα το γνωρίζουν όλοι. Ευθέως ή με παραλλαγές το αποδέχονται όλοι. Κυρίως αντανακλά σε όσους θυσίασαν (απειλούμενοι ή όχι δεν έχει καμία σημασία) κορυφαίες διεθνείς θεσμικές κατακτήσεις, δηλαδή τη Ρήτρα Ανεξαρτησίας, σε πρόσκαιρες προσωπικές διευθετήσεις και οδήγησαν την Ε.Π.Ο. σε άτακτη υποχώρηση και στην πλήρη απαξίωση.
Καμία προσωπική στρατηγική, καμία αλλαγή προσώπου ή προσώπων, καμία επιδιωκόμενη με κάθε μέσο ανατροπή των εσωτερικών της Ομοσπονδίας συσχετισμών δεν πρόκειται να αλλάξει τα δεδομένα που διαμορφώνουν τη σημερινή, κωμική εικόνα της.
Το πρόβλημα θα παραμένει πάντα πολιτικό και από τους πολιτικούς όρους που επιχειρείται κάθε φορά να λυθεί θα προκύπτει η εικόνα της Ε.Π.Ο., τόσο ως μηχανισμού παραγωγής εξουσίας, όσο και ως παράγοντα διαμόρφωσης ισορροπιών στην ευρύτερη αθλητική οικογένεια.
Η σημερινή φοβική Ε.Π.Ο. δεν απειλεί κανένα. Βολεύει πολλούς η αδυναμία αυτή να αποδίδεται σε πρόσωπα. Με την τακτική αυτή μένει στο απυρόβλητο το πραγματικό πρόβλημα.