***Η αντίδραση του κ. Σαββίδη στην ποινή
του ΠΑΟΚ, το ποδοσφαιρικό σαβουάρ βιβρ, η αγγλοσαξωνική παράδοση και μια νέα
Ε.Π.Ο.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΥΦΑΝΤΗΣ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΥΦΑΝΤΗΣ
Προκαλεί
έντονες απορίες η δημόσια στάση του κ. Ιβάν Σαββίδη μετά τη χθεσινή ανακοίνωση
της ποινής που επιβλήθηκε στον ΠΑΟΚ για τα όσα τραγικά συνέβησαν στον αγώνα με
την ΑΕΚ.
«Αθώος του αίματος» δηλώνει ακόμη και
τώρα ο κ. Σαββίδης και επιμένει να μην κατανοεί, δημόσια τουλάχιστον, την
βασική προβληματική που αναπτύχθηκε στο διεθνές ποδόσφαιρο από τις δικές του
ενέργειες στον εν λόγω αγώνα. Σε μια αποθέωση, μάλιστα, βαλκανικού
ποδοσφαιρο-μπαρόκ επιμένει να αναζητά μια παγιωμένη στη συνείδηση του
δικαιολόγηση των πράξεων του και να επιχειρεί να την μετατρέψει σε κοινά αποδεκτή.
Τι λέει με άλλα
λόγια ο ισχυρός άνδρας του ΠΑΟΚ; «Ε, αφού δεν τράβηξα το πιστόλι και δεν έριξα
εναντίον κανενός, ούτε απείλησα κάποιον, ούτε συνέβη το παραμικρό…». Προσθέτει,
μάλιστα, σε επίρρωση των λεγομένων του και «ένα κοίταγμα στον καθρέφτη» λες και
είναι η μητριά της χιονάτης και ρωτάει με μια έντονη υπαρξιακή διάθεση για να
λάβει τις προφανείς απαντήσεις.
Σωστή και
αποδεκτή η στάση του ενώπιον … ποινικού δικαστηρίου, το οποίο είναι αναγκασμένο
να διερευνήσει τις αιτίας της πράξης και να κρίνει την βασιμότητα των
προβαλλόμενων ισχυρισμών του κατηγορουμένου.
Καμία απολύτως επαφή με την ποδοσφαιρική
λογική και την παγιωμένη διεθνώς πρακτική που έχει επιβάλλει ένα σαβουάρ βιβρ στάσεων και συμπεριφορών σε όσους εμπλέκονται
στη λειτουργία του αθλήματος, με ειδικές αναφορές στους ιδιοκτήτες και τους
διοικητικούς ηγέτες των ομάδων.
Ο κ. Σαββίδης
εξακολουθεί, σε πείσμα των καιρών και των αναγκών, να μπερδεύει δραματικά την
(δεδομένη για τον ίδιο) ολιγαρχική συμπεριφορά εντός της πρώην σοβιετίας με την
εξαιρετικά αβρή ( σε βαθμό παρεξηγήσεως μερικές φορές) αγγλοσαξωνική παράδοση
των αστικών δημοκρατιών δυτικού τύπου, που είναι (καλώς ή κακώς) κυρίαρχη στην
περιοχή εκείνη του πλανήτη που δίνει τον (ποδοσφαιρικό) τόνο σε όλες τις
υπόλοιπες.
Ο κ. Σαββίδης χρειάζεται
επειγόντως (και μαζί του και ο οργανισμός που λέγεται ΠΑΟΚ) να αντιληφθεί ότι
οι προσλαμβάνουσες με τις οποίες διαμόρφωσε τις βασικές εικόνες για το άθλημα στο
μυαλό του χρειάζεται να αλλάξουν δραματικά και άμεσα. Η αναγκαιότητα να του κάνει κάποιος ταχύρρυθμα μαθήματα ποδοσφαιρικής
λογικής και συμπεριφοράς είναι πασίδηλη. Δεν γίνεται να συνεχίσει να αγνοεί με
εντελώς προκλητικό τρόπο τις ποδοσφαιρικές σταθερές σε ζητήματα συμπεριφοράς
και εφαρμογής των κανονισμών, να μπερδεύει πειθαρχικές με ποινικές διαδικασίες,
ποδοσφαιρικά πειθαρχικά όργανα με ποινικά δικαστήρια.
Όποιος του είπε
πως όλα αυτά «είναι μια ευθεία» του είπε ψέματα. Δεν έχουν καμία σχέση στο
πραγματικό ποδόσφαιρο, δεν ανταποκρίνονται σε καμία σοβαρή και σύγχρονη τάξη
πραγμάτων, δεν συνιστούν συνήθη ποδοσφαιρική πρακτική.
Χρειάζεται μόνο αυτός να μάθει τρόπους
καλής συμπεριφοράς; Προφανώς όχι. Χρειάζονται και όλοι οι υπόλοιποι, «μικροί
και μεγάλοι» να αντιληφθούν πως το ποδοσφαιρικό παιχνίδι παραμένει, παρά τα
πολλά εκατομμύρια που διακινούνται σε ετήσια βάση, ένα «παίγνιο» και ως τέτοιο
πρέπει να αντιμετωπίζεται ακόμη και στις «σκληρότερες στιγμές του», αν δεν
θέλουν οι μετέχοντες να καταλήξει σε ανθρωποφαγία.
Ποιος μπορεί να
τους μάθει αυτή την απλή, ευρωπαϊκή, αστικοδημοκρατική αλήθεια; Μια σύγχρονη, ισχυρή και αποτελεσματική
εθνική ομοσπονδία σε συνεργασία με τις υπερεθνικές ποδοσφαιρικές αρχές. Αυτός ο
συνδυασμός πολιτικής και προσώπων που θα ενδυθεί τον μανδύα μιας νέας Ε.Π.Ο.
είναι η μόνη αποδεκτή ποδοσφαιρικά παιδαγωγός όλων των σημερινών
καλαμοκαβαλάρηδων της εγχώριας προεδρικής ποδοσφαιρικής νομενκλατούρας, που
έφτασε στο σημείο να πιστεύει ότι είναι ανώτερη από το ίδιο το παιχνίδι.
Μια εθνική ομοσπονδία διαρθρωμένη
ποδοσφαιρικά, διαποτισμένη από την Ρήτρα Ανεξαρτησίας που καθοδηγεί παγκοσμίως
το άθλημα, που βάζει τον καθένα στη θέση του χρησιμοποιώντας το απόλυτο όπλο
της ισχύος των κανονισμών, που είναι σε θέση να παρουσιάσει όραμα και πολιτική
πρόταση για όλες τις πλευρές του ελληνικού ποδοσφαίρου μπορεί να αλλάξει το
σκηνικό.
Υπάρχει; Αστεία
ερώτηση, με βάση τη δημόσια (αλλά και την εσωτερική) εικόνα των ημερών, που
εισπράττει αναγκαστικά μια αστεία απάντηση.
Ζητείται;
Πιθανό, αλλά σε πρωτόλεια μορφή και χωρίς καθαρό στόχο και μακριά από τις επείγουσες
ανάγκες της περιόδου. Κάποιες γενικές και αόριστες διατυπώσεις και διαπιστώσεις
« για μια άλλη Ε.Π.Ο.» δεν επαρκούν, ούτε μπορούν να διαμορφώσουν ρεύμα. Ούτε
οι κλασσικές νεοελληνικές μέθοδοι « της αλλαγής δια της συνεργαζόμενης με την
κυβέρνηση δικαστικής εξουσίας» έχουν πλέον πέραση. Εφαρμόστηκαν μια φορά, είδαν
όλοι με τρόμο που οδήγησαν και επανήλθαν στη θέση τους.
Τι απομένει; Η υιοθέτηση από FIFA/UEFA μιας καθαρής και χωρίς στρογγυλεμένες
γωνίες ποδοσφαιρικής στάσης απέναντι στην ελληνική κρίση. Δηλαδή, μια απόφαση
που θα ληφθεί αποκλειστικά από την ποδοσφαιρική οικογένεια, με ποδοσφαιρικούς
όρους και θα οδηγήσει σε μια ποδοσφαιρική, αποκλειστικά, λύση. Όπως αυτή που
προβλέπεται στο καταστατικό της FIFA…