Άρης – Ολυμπιακός στην «εμμονική δημοκρατία των ηλιθίων»

ΠΗΓΗ: www.sportit.gr

Ο Άλκης Φιτσόπουλος με αφορμή τις δηλώσεις του αρχηγού του Άρη Βασίλη Ρόβα για την αποβολή του στο κύπελλο στηλιτεύει τα «περίπου» του ποδοσφαίρου

Στην Ελλάδα, όπου οι άνθρωποι περίπου… ζουν, περίπου σκέφτονται, περίπου διατυπώνουν τη γνώμη τους, περίπου γνωρίζουν, περίπου σιτίζονται, περίπου διασκεδάζουν, περίπου… πληρώνονται κλπ., έχει εγκαθιδρυθεί μία «εμμονική δημοκρατία ηλιθίων» από τους «επώνυμους», η οποία τείνει να… καταπιεί όλη την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία. Αντίδραση; Καμία κι ας διαπομπεύονται καθημερινά έννοιες, όπως το θέσφατο, το αυτονόητο, το ιερό, το δίκαιο.
Ο αρχηγός του Άρη, Βασίλης Ρόβας είναι το υπομόχλιο, όχι ο μοχλός για να σκεφτούμε ορισμένα πράγματα. Ο μοχλός είναι η κατάπτωση της ελληνικής κοινωνίας. Ας ακούσουμε τον αρχηγό του Άρη, ο οποίος αποβλήθηκε στο παιχνίδι κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, με δυο κίτρινες κάρτες. Είναι ενδεικτικό του mind control που έχει υποστεί κι αυτός από την «εμμονική δημοκρατία ηλιθίων».
«Ό,τι κι αν γινόταν, πίστευα μέσα μου ότι μετά την πρώτη κίτρινη κάρτα, κάποια στιγμή θα έπαιρνα και κόκκινη. Δεν ξέρω γιατί. Είμαστε φίλοι με τον διαιτητή Τίκα, μεγαλώσαμε μαζί στην Καρδίτσα. Δεν ήθελα να μας βοηθήσει. ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΝΑ ΣΟΥ ΒΓΑΖΕΙ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ. Δεν έβρισα, διαμαρτυρήθηκα και μου έδειξε την πρώτη κίτρινη».
Έχει, όμως και καλύτερο από τον αρχηγό του Άρη, Βασίλη Ρόβα: «Τη δεύτερη κίτρινη κάρτα, εντάξει, αν ήθελε, την έδινε». Αν ήθελε… Όχι αν έπρεπε, αλλά αν ήθελε. Τα είπε όλα ο Ρόβας. Το συμβάν που προκάλεσε με το επικίνδυνο τάκλιν στο Μανθάτη, δεν μπόρεσε να το αξιολογήσει και το άφησε στη διακριτική ευχέρεια του διαιτητή! Στη δική του πεποίθηση, ήταν ένα απλό φάουλ, ενδεχομένως κολάσιμο. Όχι σίγουρα.
Δεν μέμφομαι το Βασίλη Ρόβα, εννοείται. Είναι ένα παιδί της κοινωνίας του τίποτα, της «περίπου κοινωνίας». Ωστόσο, πόσοι «Ρόβες» υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα; Πόσοι έχουν πλανηθεί από την «εμμονική δημοκρατία των ηλιθίων» κι έχουν κάνει κτήμα τους, «αλήθεια τους», ένα τεράστιο ψέμα; Στο ποδόσφαιρο, σχεδόν όλοι. Πόσοι ποδοσφαιριστές είναι ανενημέρωτοι περί των κανονισμών διαιτησίας; Σχεδόν όλοι. Πόσοι φίλαθλοι – οπαδοί γνωρίζουν κανονισμούς διαιτησίας; Κανένας. Και πώς να γνωρίζουν όταν οι «καθηγητές» έχουν διαφορετική άποψη για την ίδια φάση;

Που καταλήγουμε; Εκεί που ξεκινήσαμε. Ότι (και) η ποδοσφαιρική Ελλάδα είναι του «περίπου» κι όχι του «επακριβώς». Το «περίπου», ωστόσο, επιδέχεται πολλές ερμηνείες, ενώ το «επακριβώς», καμία απολύτως. Ποιος, όμως, στην Ελλάδα μιλάει «επακριβώς»; Ουδείς. Πως, αλλιώς, θα είχαν εγκαθιδρύσει την «εμμονική δημοκρατία των ηλιθίων» για να πορεύονται αυτοί και να ζουν στο… περίπου οι υπόλοιποι.