Ακραίες επιλογές του πρόσφατου παρελθόντος από την πλευρά
της ενδιαφερόμενης Super League (η διαφοροποίηση των θέσεων της οποίας στο
χρονικό διάστημα από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Ιανουάριο είναι συγκλονιστικές)
που οδηγούν σε υποβιβασμό τις ΠΑΕ που δεν θα λάβουν άδεια δεν επιβεβαιώνουν,
στην πράξη, ούτε τις καθαυτό επιθυμίες της Ένωσης ( "άλλα λέω κι άλλα κάνω
πως να σου το πω..."), ούτε, πολύ περισσότερο, τη δυνατότητα της
Ομοσπονδίας να τις επιβάλλει χωρίς να διακινδυνεύσει θέσεις και καριέρες.
Σε απλά ελληνικά η επιλογή του υποβιβασμού, για όποια ΠΑΕ
δεν λάβει άδεια, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι λύνει τα όποια προβλήματα ( με
την έννοια ότι, ούτε την ίδια την μη αδειοδοτημένη ΠΑΕ ωθεί να βελτιώσει τα
οικονομικά της μεγέθη, ούτε καθιστούν βέβαιη την διαδοχή της από μια εταιρεία
που ικανοποιεί τις βασικές προϋποθέσεις της αδειοδότησης της πρώτης
επαγγελματικής κατηγορίας), ενώ οι πρακτικές δυσκολίες επιβολής είναι βαθύτατα
προβληματικές, με ότι και αν σημαίνει ο όρος στην νεοελληνική ποδοσφαιρική
πραγματικότητα.
Η επιλογή της ακραίας αυτής "ποινής" είναι, στην
ουσία, μια εξαιρετική και με διαχρονική ισχύ, συνδικαλιστική ντρίμπλα που
μεταφέρει το βάρος των τελικών αποφάσεων από τη Λίγκα στην Ομοσπονδία, σε μια
λογική " win - win" υπέρ της Superleague, καθώς αυτή εμφανίζεται και υπέρ των σκληρών ποινών να
είναι και καμία ευθύνη για το αποτέλεσμα δεν φέρει.
Που ποντάρει η Λίγκα και εμφανίζεται να "επιμένει"
στις απόψεις της; Στην πρακτική αδυναμία της ΕΠΟ να υλοποιήσει με επάρκεια τις
αρμοδιότητες που εκ του κανονισμού διαθέτει για λόγους που την ξεπερνούν.
Άρα ... μια οπή εις το ύδωρ είναι όλη η ιστορία και τέτοια
θα μείνει.