Πρόκειται, στο σύνολό της, για μια "πρόταση" -
συρραφή των κατά περιόδους εμπνεύσεων διάφορων σχολιαστών της καθημερινής
ποδοσφαιρικής πραγματικότητας, που όταν όλα τα οπαδικά επιχειρήματα για τον
κακό ποδοσφαιρικό καιρό εξαντλούνται φταίει ο αριθμός των ομάδων και η απόλυτη
λύση είναι η μείωσή τους.
Στην ουσία αναπαράγεται ένα παιχνίδι κολοκυθιάς " να
πάμε στις δεκατέσσερις, όχι είναι πολλές να πάμε στις δώδεκα, γιατί στις δώδεκα
και όχι στις δέκα κλπ.", η αναγόρευση του οποίου σε επίσημη,
δημοσιοποιημένη πρόταση που έχει μάλιστα απαιτήσεις να γίνει αποδεκτή, συνιστά
την μεγαλύτερη αστειότητα.
Χρειάζεται αναδιάρθρωση το επαγγελματικό ποδόσφαιρο; Βεβαίως
και αν είναι δυνατόν άμεσα.
Επειδή, όμως, τίποτε σοβαρό και ουσιαστικό δεν γίνεται
άμεσα, αλλά απαιτεί χρόνο έρευνας, προετοιμασίας, μελέτης και σύνθεσης, ώστε οι
προτάσεις να αντιμετωπίζουν τις ουσιαστικές αιτίες του προβλήματος, για το λόγο
αυτό και αυτή η απόπειρα ακολουθεί κατά βήμα τις προηγούμενες.
Είναι μια απλή τσαπατσουλιά γραμμένη στο γόνατο, χωρίς καμία
επιστημοσύνη, ανίκανη να απαντήσει στα βασικά ερωτήματα " επαγγελματικό
ποδόσφαιρο σε ποιο θεσμικό πλαίσιο, με τι είδους εταιρείες, ποιους ελέγχους,
ποια οργάνωση και λειτουργία, τι είδους επενδυτές και με ποια κίνητρα",
άρα χωρίς καμία πιθανότητα να προσφέρει το παραμικρό.
Εξ ου και η εύκολη ανατροπή όλων των δεδομένων που καταθέτει
με μια απλή εφαρμογή του προτεινόμενου συστήματος των αγώνων κατάταξης στις
συνθήκες της βαθμολογίας όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα. Γελάνε και τα τσιμέντα
με τα αποτελέσματα.
Υ.Γ. Δεν επανερχόμαστε στις καταπληκτικές εμπνεύσεις για τη
σύνθεση της ΚΕΔ/ΕΠΟ γιατί... μας ξεπερνάνε.