Οι ίδιοι, πλέον, διαλαλούν με κάθε πρόσφορο μέσο την
"βέβαιη επιθυμία τους" να ολοκληρώσουν το έργο τους (sic) και να
εγκαταλείψουν τις θέσεις τους, άλλοι οριστικά και αμετάκλητα και άλλοι
προσωρινά, επιδιώκοντας να τις αντικαταστήσουν με άλλες. Οι πρώτοι είναι οι
πλέον αστείοι. Σφουγκοκωλάριοι των κάθε λογής εξουσιών σε ολόκληρη τη ζωή τους,
προσκωλλυόμενοι της κακιάς ώρας σε κάθε κυβερνητικό παράγοντα, πραματευτάδες
μιας αμφιλεγόμενης επιστημοσύνης στο όνομα μιας ανύπαρκτης αυθεντίας, που
"όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει" κι έχει για όλα από μια
απάντηση - κονσέρβα.
Για το μισθό τους... ακόμη και ποδόσφαιρο έμαθαν εντός της
λιμουζίνας που τους περιφέρει ανά τας οδούς και τας ρήμας της πόλης, καθώς
"ξένο αυτοκίνητο είναι, άλλος πληρώνει την βενζίνη, τι έχουμε να
χάσουμε...".
Είναι, άλλωστε, οι ίδιοι οι καημένοι τόσο αστείοι στα σκούρα
γκρι κουστουμάκια τους, κρυμμένοι πίσω από τα επιστημονικά γυαλάκια τους κι εκείνο το
σφιχτόκωλο τρέξιμο για να προλάβουν την ιστορία στο ραντεβού που έχουν μαζί
της... Όλη η ζωή τους είναι άλλωστε ένα ραντεβού με την ιστορία, μια ιστορία,
δυο ιστορίες ... Κάτι, πάντως, σχετικά με την ιστορία.
Θα φύγουν όπως ακριβώς ήρθαν. Χωρίς κανείς να τους πάρει
χαμπάρι. Χωρίς κανείς να τους πει καλημέρα. Χωρίς κανείς να γυρίσει να τους
κοιτάξει.
Κρατώντας σφιχτά στην τσέπη τους το χρυσό μεροκάματο,
ενημερώνοντας το βιβλιάριο καταθέσεων και με μια ελαφριά απογοήτευση " για
τη Μερτσέντες που χάνουν" θα βαδίσουν προς την έξοδο έτοιμοι να
συναντήσουν το επόμενο κορόϊδο, που θα αναζητήσει επιστημονικές υπηρεσίες από
"ειδικούς για πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν"...
Υ.Γ. Ουδείς μωρότερος των δικηγόρων αν δεν υπήρχαν οι ...
καθηγητές δικηγόροι.