Στην απολύτως προβλέψιμη από κάθε νουνεχή εξέλιξη των
συνθηκών διεξαγωγής του Τελικού Αγώνα του Κυπέλλου απάντησε όπως σε κάθε
υπουργεύοντα ταιριάζει από τότε που υφίσταται κρατική εξουσία σε αυτό το
παγκόσμιο καφενείο που ονομάζεται Ελλάδα. Ανακοίνωσε
πως θα απαγορευθεί δια νόμου η μετακίνηση των οπαδών σε εκτός έδρας αγώνες της
ομάδας τους. Κι ύστερα ... γύρισε πλευρό, βέβαιος ων πως έπραξε το υπουργικό
του καθήκον, έτσι όπως (και) η παράδοση της πρώτης φοράς αριστερά επιβάλλει.
Μην αναρωτιέσται για τη βασιμότητα της απόφασης και κυρίως
για τον συμβολισμό της. Πρόκειται για αυτό ακριβώς που σκέφτεστε και κατανοείτε
χωρίς να χρειάζεται να είστε υπουργοί.
Ένα ολόκληρο κράτος,
με τους κατασταλτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς του, με την εξουσιαστική
του σχέση με την κοινωνία που διοικεί, με την απεριόριστη δυνατότητα του να
επιβάλλει στάσεις και συμπεριφορές μέσω της κανονιστικής οδού, με κυβέρνηση,
υπουργούς, βουλευτάδες, με συμβούλους και σφουγγοκωλάριους κάθε λογής παραδέχεται, με τον πλέον εμφαντικό τρόπο,
ότι ... δεν υπάρχει. Ότι αποτελεί η ύπαρξή του ένα αστικό μύθο και οι
δυνατότητες να επιβάλλει μια δεδομένη κοινωνική ομοιομορφία σε ένα χώρο είναι
ένα απλό παραμύθι που το ακούν οι νομιμόφρονες και προσαρμόζονται.
Αυτό το κράτος, αυτή η κυβέρνηση, αυτοί οι υπουργοί, αυτοί
οι κατασταλτικοί κρατικοί μηχανισμοί ( αστυνομία, δικαιοσύνη κ.λ.,π.) είναι,
στην ουσία, αιχμάλωτοι ιδιότυπων ιδιωτικών στρατών που γεννήθηκαν και
αναπτύχθηκαν σε συγκεκριμένο ιδεολογικό και πολιτικό έδαφος, συνδέθηκαν με την
συγκλονιστική επικοινωνιακή δύναμη του ποδοσφαίρου, για να αυτονομηθούν στη
συνέχεια από αυτό και να αποτελούν πλέον, με τον πιο επίσημο τρόπο, οργανωμένες
συμμορίες που λυμαίνονται το ποδοσφαιρικό φαινόμενο και μέσω αυτού επιχειρούν
σε κάθε πρόσφορο για εύκολο και γρήγορο πλουτισμό χώρο (ναρκωτικά, προστασίες,
πλαστά εισιτήρια κ.λ.π.).
Αυτοί οι ιδιωτικοί
στρατοί με σαφή δομή και διάρθρωση, με ενιαία διοικητική έκφραση, με καθαρό
ιδεολογικό επικάλυμμα, με σαφείς οικονομικούς στόχους διοικούν, όπως στους
ίδιους συμφέρει, την μεγαλύτερη αθλητική οικονομική δραστηριότητα ( το
ποδόσφαιρο) και διαχειρίζονται μια τρομακτική εξουσία ακόμη και ζωής απέναντι
τόσο στους φίλους τους όσο και στους αντιπάλους.
Ο Βασιλειάδης (και
πριν από αυτόν όλοι οι ανάλογοι Βασιλειάδηδες) ομολογεί ( υπερήφανος ταυτόχρονα
με εκείνη την υπερηφάνεια του ασχετούλη) ότι είναι, αυτός, η κυβέρνησή του και
το κράτος που διοικεί απολύτως ανίκανοι ( αδύναμοι είναι εξαιρετικά επιεικής
χαρακτηρισμός) να αντιμετωπίσουν αυτή την λαίλαπα των ιδιωτικών στρατών που
χρησιμοποιούν ως προκάλυμμα του ποδόσφαιρο, ενώ δεν έχουν καμία σχέση με αυτό
και όλες οι δραστηριότητες τους είναι σαφώς ενταγμένες στον χώρο του
οργανωμένου εγκλήματος.
Και διατυμπανίζοντας την παντελή ανικανότητά τους
αποφασίζουν, όπως όλοι οι βολεμένοι της εξουσίας, το αυτονόητο. Παρακάμπτουν το πρόβλημα και επιχειρούν να
αφαιρέσουν το χώρο που πιστεύουν οι ταλαίπωροι πως εκδηλώνεται η εγκληματική
δράση, το γήπεδο. Ανήκουν, οι ταλαίπωροι, ακόμη στη συνομοταξία όσων πιστεύουν
πως οι οργανωμένοι οπαδικοί στρατοί χρειάζονται το γήπεδο για να εκδηλώσουν τις
παράνομες δραστηριότητές τους και τον αντίπαλο για να επιβεβαιώσουν την
κυριαρχία τους.
Υ.Γ. Τι πρέπει να γίνει είναι εξαιρετικά απλό αλλά έχει
μετρήσιμο πολιτικό κόστος, ειδικά όταν συνοδεύεται από ιδεοληψίες περί
"ελεύθερης έκφρασης και σεβασμού της προσωπικότητας'. Μόνο η οργανωμένη,
συστηματική, διαρκής και σταθερή άσκηση του συνόλου των κατασταλτικών
δυνατοτήτων σε βάρος των ιδιωτικών στρατών θα λύσει το θέμα. Μόνο μην το πείτε
στον κ. Βασιλειάδη. Μπορεί να λιποθυμήσει στην ιδέα και μόνο!!!!