Δικαιούται ο Ολυμπιακός να καταθέσει, ενώπιον του κ. Σιμιτζόγλου, καταγγελία σε βάρος ΑΕΚ και ΠΑΟΚ για όσα, γνωστά, ελληνικά και αναμενόμενα, συνέβησαν στις εξέδρες και εν μέρει στον περιβάλλοντα το καθαυτό γήπεδο χώρο του Ολυμπιακού σταδίου και να ζητάει την τιμωρία τους ακόμη και με αφαίρεση βαθμών;
Βεβαίως και επ΄αυτού κανείς δεν διανοείται να καταθέσει ένσταση. Το δικαίωμα του απορρέει από τους ισχύοντες Κανονισμούς ( Κ.Α.Π. άρθρο 15, παρ. 8 και Πειθαρχικός Κώδικας άρθρο 3, παρ. 2). Τις σχετικές διατάξεις ενσωμάτωσε στους κανονισμούς η, κατόπιν εντολής της FIFA(!!!!), διορισμένη, με τις ευλογίες ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, «Επιτροπή Εξομάλυνσης» υπό τον γίγαντα της νομικής σκέψης Ιωάννη Δρόσο!!!
Υποχρεούται ο κ. Σιμιτζόγλου να κινήσει τις σχετικές διαδικασίες και να ασκήσει δίωξη σε βάρος των δύο ομάδων του Τελικού;
Οι απαντήσεις διίστανται. Ως «ποδοσφαιρικός εισαγγελέας» έχει την υποχρέωση να «απαιτήσει», κατόπιν άσκησης δίωξης, την εφαρμογή των πειθαρχικών κανόνων, που παραβιάστηκαν βάναυσα από συγκεκριμένες συμπεριφορές οπαδών. Ως «πολιτικό στέλεχος», έχει την διακριτική ευχέρεια «να κρίνει και να αποφασίσει», εξέλιξη που οδηγεί σχεδόν πάντα στην αρχειοθέτηση κάθε καταγγελίας.
Τίποτε δεν δείχνει ότι θα επιλέξει την πρώτη εκδοχή. Μην καταναλωνόμαστε τώρα σε ειδικότερες αναλύσεις.
Από όλη αυτή την εικόνα προκύπτει ένα παράπλευρο, κορυφαίο πολιτικό ζήτημα για την ΕΠΟ και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Πρόκειται για την εγκατάλειψη στην αρμοδιότητα τακτικών δικαστών ενός μεγάλου μέρους της ευθύνης που η ίδια η Ομοσπονδία έχει για την χωρίς εκπτώσεις και αναστολές εφαρμογή των κανονισμών απέναντι σε όλους.
Στην ουσία μιλάμε για την εκχώρηση, εξαιτίας μιας προϊούσας ευθυνοφοβίας, ενός σημαντικού μέρους του πολιτικού κεφαλαίου της ΕΠΟ στα χέρια εν ενεργεία μελών της τακτικής δικαιοσύνης, ενέργεια που, εκτός όλων των άλλων, λειτουργεί ως ο απόλυτος φερετζές για όλες τις διοικήσεις.
Κι εδώ, όπως και στη λειτουργία των Πειθαρχικών Επιτροπών ή και σε αυτή του Διαιτητικού Δικαστηρίου, υπεισέρχονται, ολοένα και περισσότερο, πολιτικές σκέψεις για τις υποθέσεις που καλούνται να διαχειριστούν, με τη σχετική φημολογία για «κυβερνητικές εξαρτήσεις» να οργιάζει και πολλές φορές όχι χωρίς αφορμές, που προσφέρουν απλόχερα τα ίδια τα όργανα.
Να υπενθυμίσουμε ότι ανάλογη δομή και λειτουργία της πειθαρχικής ποδοσφαιρικής διαδικασίας δεν συναντάται σε καμία άλλη εθνική ομοσπονδία που είναι (τυπικά έστω) μέλος της FIFA; Κι εδώ η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας πρωτοτυπεί σε παγκόσμιο επίπεδο και παίζει χωρίς αντίπαλο. Το χειρότερο όλων; Βαυκαλίζεται ασύστολα πως αυτή η πλήρης εκχώρηση της πειθαρχικής διαδικασίας σε εν ενεργεία δικαστικούς λειτουργούς είναι η καλύτερη δυνατή.
Πόσο χρονικό διάστημα θα διαρκέσει αυτή η βίαιη ανατροπή όλων των γνωστών και κοινά αποδεκτών ποδοσφαιρικών παραδοχών; Για πόσο αυτή η νεοελληνική παραδοξότητα, κορυφαία στο διεθνές ποδόσφαιρο, θα καλύπτεται και από τη FIFA με τη λογική «αφού αυτό θέλουν άστους να το λούζονται;»
Προφανής η απάντηση: Έως ότου υπάρξει στο ελληνικό ποδόσφαιρο μια κανονική ΕΠΟ. Μια Ομοσπονδία της ευθύνης απέναντι στο άθλημα και στους κανόνες του και όχι μια αριθμητικά μάζωξη από «κάτι μικρά κι αδύναμα ανθρωπάκια που παριστάνουν τους επιδρομείς».
Δύσκολο, σχεδόν αδύνατο, το έργο. Ναι, αλλά ακόμη και στις χειρότερες περιόδους κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την εξέλιξη του.
Αφήστε που πάντα υπάρχει η πιθανότητα ενός θαύματος!