Η δημόσια εικόνα ενός καθολικά διαμαρτυρόμενου Ραζβάν Λουτσέσκου δεν περιποιεί καμία τιμή, εκτός από τον ίδιο και στον Π.Α.Ο.Κ.
Όλοι στη χώρα είδαν, αισθάνθηκαν, εκτίμησαν και κατάλαβαν τι ακριβώς συνέβη φέτος και, επίσης, όλοι στέκονται με προσοχή απέναντι στο επίσημο αφήγημα του Π.Α.Ο.Κ., ανεξαρτήτως της επιτυχίας με την οποία υποστηρίζεται.
Όλα αυτά, όμως, είναι «περσινά ξινά σταφύλια», δηλαδή στην κανονική, στην πραγματική ζωή ιστορίες «last year», που κανένα δεν συγκινούν πλέον.
Το ουσιαστικότερο; Δεν πρέπει να συγκινούν τον ίδιο τον οργανισμό του Π.Α.Ο.Κ. Ο λόγος απλός. Κάθε εμμονή εγκυμονεί τον μέγα κίνδυνο της ψυχικής αιχμαλωσίας σε ένα σκληρό μεν, παρελθόν δε.
Είναι εύκολο να εμπλακεί κάποιος σε ένα ατέρμονο αναμάσημα άλλης περιόδου γεγονότων, να παραμείνει πεισματικά προσηλωμένος σε αυτά και να καταντήσει … Αλέφαντος που ψάχνει στο τηλέφωνο τον Δούρο.
Το τελευταίο που έχει ανάγκη ο Π.Α.Ο.Κ, ο κάθε Π.Α.Ο.Κ., είναι να επικαιροποιεί το παρελθόν του και να αναζητεί ματαίως το παρόν, που θα τον οδηγήσει σε ένα διαφορετικό μέλλον.
Κι επειδή το dna των Θεσσαλονικέων είναι εύκολο σε τέτοιες προσκολλήσεις στο ένδοξο παρελθόν, δεν χρειάζεται να φτάνει σε απίθανες υπερβολές ο προπονητής, γιατί όσο περισσότερο μένει κολλημένη στο βυθό η ομάδα είναι ο πρώτος που κινδυνεύει.
Κάποιος να τον μαζέψει λοιπόν και να του εξηγήσει πως οι μεγάλες ομάδες χαρακτηρίζονται από την ευκολία με την οποία διαφεύγουν από τέτοιες παγίδες.