Για δωδέκατη, συνεχή, χρονιά από τις επιχορηγήσεις αυτές
απουσιάζει η ΕΠΟ. Για τους λόγους; της απουσίας της πολλά μπορεί να υποστηρίξει
κάποιος ή να σκεφθεί αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Η ΕΠΟ στο κάτω-κάτω της
γραφής, δεν χρειάζεται σε καμία περίπτωση τα ψίχουλα μιας επιχορήγησης που για
την όγκο των δραστηριοτήτων της δεν φτάνουν ούτε... για σάντουιτς στις ομάδες
του πρωταθλήματος προεπιλογής εθνικών ομάδων.
Η συγκλονιστική αλητεία που διαπερνάει όλα αυτά τα χρόνια
την απουσία αυτή είναι ότι εκείνοι που αποφασίζουν να μην επιχορηγηθεί το
ποδόσφαιρο απαιτούν, με τις πράξεις τους και τις θεσμικές παρεμβάσεις τους, να
το διοικούν, να το ελέγχουν, να το χρησιμοποιούν για τους δικούς τους σκοπούς.
Δώδεκα, συνεχή, χρόνια η ΕΠΟ, χωρίς ούτε ένα ευρώ από τις
κυβερνήσεις, μεγιστοποίησε τα έσοδα της, πέτυχε την αυτοχρηματοδότηση της από
τα έσοδα του ποδοσφαιρικού προϊόντος, διασφάλισε την απρόσκοπτη λειτουργία των
εθνικών ομάδων, εκσυγχρόνισε την οργάνωσή της, βελτίωσε θεαματικά την
οικονομική της σχέση με την αγορά και τις επιχειρήσεις, επένδυσε στην υποδομή.
Τους ανθρώπους αυτής της ΕΠΟ, λοιπόν, κατηγορούν συνέχεια,
χωρίς κανένα σταματημό, δεξιά και αριστερά πληρωμένοι κοντυλοφόροι, μπουκωμένα
μικρόφωνα, κομματικά παράσιτα και όλων των κυβερνήσεων διορισμένοι εντολοδόχοι.
Έφτασαν μάλιστα σε τέτοιο σημείο που αποφάσισαν να δηλώσει
το ελληνικό δημόσιο μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη για την υπόθεση της Κάρτας
Υγείας, όταν οι ίδιοι μέσα από τις επιχορηγήσεις τους ομολογούν ότι δεν έδωσαν
στην Ομοσπονδία ούτε ένα ευρώ.
Κι επειδή τα γραπτά μένουν κανείς τους δεν μπορεί να
ισχυριστεί το αντίθετο.