α. Ο έλεγχος της
αγωνιστικής ικανότητας των ερασιτεχνών ποδοσφαιριστών υπήρξε διαχρονικό και
επίμονο αίτημα όλων των Ενώσεων - Μελών της ΕΠΟ ήδη από τις αρχές της δεκαετίας
του 1990. Αρχικά, συνδυάστηκε με το καθήκον του κράτους να διασφαλίζει την
υγεία των πολιτών, προοπτική εξαιρετικά ελκυστική, πλην όμως ατελέσφορη με την
εξής πολύ απλή δικαιολογία. Το κράτος, με τις δομές υγείας που
χρηματοδοτεί, φροντίζει τους ήδη
ασθενείς πολίτες και είναι πρακτικώς αδύνατο να ασχοληθεί με όσους είναι ή
δείχνουν υγιείς.
β. Το κοινό αίτημα
όλων των Ενώσεων πήρε ( στο θεσμικό πεδίο) σάρκα και οστά στη ΓΣ της ΕΠΟ στη
Λέσβο και έκτοτε ξεκίνησαν κάποια μικρά βήματα μελέτης του προβλήματος, το
οποίο για τον ως άνω λόγο (και ως αποτέλεσμα επαφών που έγιναν με τις ηγεσίες
του Υπουργείου Υγείας) έμοιαζε άλυτο, εξαιτίας της μονομέρειας που χαρακτήριζε
κάθε επιδιωκόμενη λύση.
γ. Η κατάκτηση του
Euro 2004 ολοκλήρωσε, στον υπέρτατο βαθμό, τις αγωνιστικές προσδοκίες της ΕΠΟ.,
έφερε την άνοιξη στο ελληνικό ποδόσφαιρο και αναβάθμισε σε εξαιρετικά υψηλό
βαθμό τα έσοδα της Ομοσπονδίας από το άθλημα. Ήρθε η ώρα το παλιό αίτημα να
επανέλθει με νέους όρους και με μια δεύτερη λύση στο τραπέζι. Την
αυτοχρηματοδότηση του συστήματος με ένα συνδυασμό κάλυψης του κόστους τόσο από
την ΕΠΟ όσο και από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές.
δ. Η σκέψη ήταν
απλή. Ο καθένας θα πλήρωνε ένα μικρό ποσό (αρχικά ορίστηκε στα 30 ευρώ) για να
γνωρίζει αν μπορεί και πρέπει να παίζει ποδόσφαιρο χωρίς να κινδυνεύει η υγεία
του. Το ποσό όντως μικρό. Στην πορεία μάλιστα, μετά από αλλεπάλληλες συσκέψεις
και τροποποιήσεις της αρχικής σκέψης, έγινε μικρότερο.
Μάλιστα, σύμφωνα με
σχετική μελέτη, το μέσο κόστος του συνόλου των εξετάσεων που θεωρήθηκαν
απαραίτητες σε οποιοδήποτε ιδιωτικό εξεταστικό κέντρο ανέρχονταν στα διακόσια
(200) ευρώ.
ε. Ακόμη και τότε
όμως το θέμα σκόνταψε για τρεις, βασικούς, λόγους: α. Οι ιατρικοί σύλλογοι
σε όλη, σχεδόν, τη χώρα αντέδρασαν στην ψηφιακή γνωμάτευση από φορείς που δεν
ήταν ελεγχόμενοι από τους ίδιους, κατάγγειλαν αντιποίηση ιατρικού επαγγέλματος
και απείλησαν με μηνύσεις και αγωγές. β. Κάποιες από τις Ενώσεις υπέκυψαν στη
στείρα αντιπολιτευτική τακτική εντός της Ομοσπονδίας και εξακολούθησαν να
απαιτούν ( sic) τη λύση από το κράτος με τη λογική, ότι αφού έχει συνταγματική υποχρέωση
προστασίας του αθλητισμού θα πρέπει να καταβάλλει και το κόστος των εξετάσεων,
ώστε αυτές να είναι δωρεάν για τους ποδοσφαιριστές. γ. Μερικοί πρόεδροι
Ενώσεων, μέλη των διοικήσεων της Ομοσπονδίας ψήφιζαν στις συνεδριάσεις όλες τις
σχετικές εισηγήσεις και, στη συνέχεια, για δικούς τους λόγους (διαφορετικούς
για τον καθένα) υπονόμευαν την εφαρμογή τους.
στ. Η απώλεια του
momentum της πρώτης εφαρμογής οδήγησε στην καταστροφή κάθε επόμενη απόπειρα να
παραμείνει εν ζωή το σύστημα, ακόμη και μετά την αναθεώρηση βασικών
παραμέτρων της σύμβασης, ώστε να μεταφερθούν στην εταιρεία οι ευθύνες επιλογής
των σταθμών μέτρησης.
ζ. Σε αυτό το κλίμα
μέσα η ΕΠΟ αποφάσισε να καταγγείλει (η ίδια) τη σύμβαση με την εταιρεία και να
επιχειρήσει να λύσει την εκκρεμότητα ενώπιον της δικαιοσύνης.
η. Στην ουσία
αναφερόμαστε σε μια κακή πολιτική επιλογή της Ομοσπονδίας, μη επαρκώς
μελετημένη, με βάση το ισχύον θεσμικό πλαίσιο της πρώτης περιόδου εφαρμογής,
στην διαμόρφωση της οποίας μετείχε ενεργά η εταιρεία που δεν ενημέρωσε για το
ότι η διαδικασία των ιατρικών εξετάσεων ήταν κλειστό επάγγελμα. Δεν είναι εκτός
πραγματικότητας να προσθέσει κάποιος και ολίγη δόση καισαρισμού στις αρχικές αποφάσεις της Ομοσπονδίας, προϊόν
μιας περιόδου που " όλα τα έσφαζε και όλα τα μαχαίρωνε" με το κύπελλο
Ευρώπης στην τροπαιοθήκη της.
θ. Όλα τα
παραπάνω, όμως, δεν είχαν ποτέ και δεν πρόκειται και τώρα να αποκτήσουν καμία
σχέση με το επίσημο κράτος, την κρατική επιχορήγηση, την κρατική χρηματοδότηση
ή ακόμη - ακόμη την χρηματοδότηση από FIFA/UEFA. Καμία απολύτως. Ουδέποτε και ούτε για ένα ευρώ δεν συμμετείχαν ούτε το κράτος, ούτε οι
διεθνείς ποδοσφαιρικές αρχές στην χρηματοδότηση του προγράμματος. Την
σύμφωνη γνώμη τους έδωσαν μόνο, η FIFA και η
UEFA (ειδικά η δεύτερη), καθώς εκτίμησαν την αξία του.
ι. Κι όμως αυτό το
κολοβό και πρακτικά ανυπεράσπιστο πρόγραμμα κατάφερε, ακόμη και στην πιλοτική
εφαρμογή του, να σώσει περισσότερα από εκατό παιδιά σε όλη τη χώρα
απαγορεύοντας, για λόγους άμεσου κινδύνου της υγείας τους, να ασχοληθούν με το
ποδόσφαιρο, μη εκδίδοντας ή ανακαλώντας (αν είχε ήδη εκδοθεί) το Δελτίο
Αθλητικής Ιδιότητας. Το σημαντικότερο; Οι αποφάσεις αυτές ελήφθησαν σε
κάποιες περιπτώσεις κόντρα στις επιθυμίες των ιδίων των παιδιών και των
οικογενειών τους που απειλούσαν με μηνύσεις και αγωγές την ΕΠΟ. Την προσφορά
αυτή δεν μπορεί να ακυρώσει καμία κομματική σκοπιμότητα και καμία υπουργική
ματαιοδοξία.
ια. Πως
κατέληξε,λοιπόν, μια καθαρά ιδιωτική υπόθεση, την οποία οι κυβερνήσεις (
ειδικώς επί υπουργίας Ορφανού) πολέμησαν σκληρά, μεταξύ δύο εταιρειών να
υιοθετείται, με όγκους ψεύδους, από το κράτος, να χρησιμοποιείται για να
ανατραπεί, μέσω της δικαστικής οδού, μια δημοκρατικά εκλεγμένη διοίκηση και οι
μεγάλες, τρανές και ξακουστές FIFA και
UEFA να ποιούν την νήσσαν (για να μην πούμε ότι πανηγύριζαν κιόλας);
Υ.Γ. Είπαμε. Απαντήσεις από Δευτέρα... Για όλα!!!!