Η τέταρτη που αφορά στην διαφορετικότητα των κριτηρίων
μεταξύ της άδειας για την UEFA κι
εκείνης για τις εσωτερικές διοργανώσεις ίσχυε (άτυπα βεβαίως, αλλά σωστά) και
σε όλες τις προηγούμενες περιόδους. Φέτος, απλώς δημοσιοποιήθηκε η σχετική
κατηγοριοποίηση.
Ουσιαστικότερη όλων; Ο υποβιβασμός για την μη αδειοδοτούμενη
ΠΑΕ. Στην καλύτερη, δηλαδή, των περιπτώσεων η διακρίβωση, στο πλαίσιο του
εξαιρετικά θολού θεσμικού περιβάλλοντος του ελληνικού επαγγελματικού
ποδοσφαίρου, των κριτηρίων εκείνων που θα οδηγήσουν τα δικαιοδοτικά όργανα στη
λήψη της σχετικής απόφασης, με το Διαιτητικό Δικαστήριο Ποδοσφαίρου να έχει τον
τελικό λόγο.
Είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι η πρόταση έχει μια
επικοινωνιακή γοητεία, καθώς θέτει, έτσι φαίνεται, ένα σαφέστερο πλαίσιο
ποινών, που είναι μεν σκληρές, αλλά, ταυτόχρονα, εκτιμώνται ως δίκαιες.
Με μια πρώτη ανάγνωση δύσκολα κανείς μπορεί να απορρίψει την
θετική στάση απέναντι στην προτεινόμενη ποινή. Εκτός όλων των άλλων διεγείρει
και τα ακραία (και τόσο γοητευτικά) ανθρώπινα ένστικτα της "θυσίας".
Οι δυσκολίες ξεκινάνε όταν θα πρέπει να απαντήσει κανείς σε
ερωτήματα που η ίδια η σκληρή πραγματικότητα θέτει.
Το εύρος των κριτηρίων των ελέγχων, η αξιοπιστία τους, η
αντικειμενικότητα της εφαρμογής, οι διαδικασίες συγκρότησης των οργάνων, οι
αφετηριακές σχέσεις και δεσμεύσεις τους, το πολιτικό και επιχειρηματικό
ενδιαφέρον και οι όροι και οι προϋποθέσεις της διαδοχής.
Σε απλά ελληνικά "αυτή η άτιμη η εφαρμογή στην
πράξη", σύμφωνα με την οποία όσο μεγαλύτερη και σκληρότερη είναι μια ποινή
τόσο δυσκολότερα επιβάλλεται.
Κι επειδή η δυσκολία αυτή αρχίζει να αχνοφαίνεται μαζί με
την πιθανότητα εφαρμογής της ποινής, τότε θα ξεκινήσει και η "δομημένη
αμφισβήτηση" όλων των παραπάνω, που θα λειάνει τις αντιστάσεις και θα
καταλήξει στην ολοκληρωτική αναθεώρηση ( επίσης στην πράξη).
Περιμένετε και θα δείτε...