Στην οδό της "ιδιωτικοποίησης" η ΕΠΟ

Έχει ένα εξαιρετικό ενδιαφέρον να επιχειρήσει κανείς να προσεγγίσει, με όρους πιθανοτήτων, τις εξελίξεις αυτής της περιόδου στην ΕΠΟ., τόσο στο πεδίο των σχέσεων "κράτους με FIFA/UEFA" όσο και στο εσωτερικό της Ομοσπονδίας, πάντα σε συνάρτηση με την περιβόητη "κανονικότητα" στην οποία πρέπει να επιστρέψει, υποτίθεται, το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Έχει καταστεί πλέον προφανές ακόμη και στον πλέον ανίδεο ότι στις σχέσεις "κράτους με FIFA/UEFA" ... δεν υπάρχουν σχέσεις. Η επιλογή της FIFA ( μέσω σχετικής επιθυμίας της UEFA) να επιλέξει ως τοποτηρητή της στη διαδικασία της υποτιθέμενης κανονικοποίησης ( ή εξομάλυνσης) τον κ. Κουτσοκούμνη αποδείχθηκε απολύτως ατυχής, όπως και να την αναγνώσει κάποιος. Ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των διεθνών ποδοσφαιρικών αρχών και του ελληνικού κράτους ... αναζητείται ακόμη και από τον αρμόδιο υφυπουργό αθλητισμού και μάλιστα με δημόσια, προ ημερών, αναφορά του.
Τι συμβαίνει; Δυο τινά. Ο κ. Κουτσοκούμνης είτε αποφάσισε, μετά από πολύ ώριμη σκέψη, να εγκαταλείψει την ματαιότητα της προσέγγισης με την κυβέρνηση στο πλαίσιο που η FIFA επιθυμεί καθώς κατανόησε ότι "δεν βγαίνει άκρη" στο πολιτικό επίπεδο και δεν θέλει να χρεωθεί την επαπειλούμενη ήττα, είτε ( ακόμη χειρότερο) έχει παρακάμψει τον αρμόδιο υφυπουργό και εξακολουθεί να συνομιλεί και να συνεννοείται με τον προκάτοχό του, με τον όποιο τον συνδέουν, άλλωστε, άρρηκτοι δεσμοί σκληρής και εντατικής προσπάθειας να απαξιωθεί πλήρως το ελληνικό ποδόσφαιρο για να δικαιολογηθούν οι ιδεοληπτικές εμμονές περί "κάθαρσης και εξυγίανσης" υπό την σκέπη του αδιάφθορου κράτους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Σε κάθε περίπτωση είναι εξαφανισμένος, παρά την προ καιρού εμφάνισή του σε ένα νέο ράφι από εκείνο που τον είχε τοποθετήσει ... το μωράκι" και η παρουσία του κρίνεται στην καλύτερη των περιπτώσεων ανεπαρκής.
Κοινωνοί της εξέλιξης αυτής είναι τόσο η FIFA τόσο και η UEFA, ειδικά η δεύτερη επιλογή της οποίας υπήρξε ο κ. Κουτσοκούμνης, σε ένα, ακόμη, επεισόδιο της διαχρονικής της επιθυμίας να ελέγχει πλήρως το ελληνικό ποδόσφαιρο και στο πεδίο των προσώπων.
Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση είναι ένα. Η ΕΠΟ είναι πλήρως παραδομένη στις επιθυμίες του κράτους, το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μια καθαρά κρατική υπόθεση, όσοι διαχειρίζονται αυτή τη στιγμή τις τύχες του είναι κρατικοί υπάλληλοι και το μέλλον της προδιαγράφεται, με αποκλειστική ευθύνη της FIFA και της  UEFA όπως μιας κρατικής ΔΕΚΟ. Οδηγείται " δια της εξυγίανσης" στην πλήρη ιδιωτικοποίηση, με την έννοια της κατοχύρωσης της σε μια ομάδα επιχειρηματιών που ενδιαφέρονται για το προϊόν που λέγεται ποδόσφαιρο και έχουν ... γενικώς άκρες.
Στην προοπτική αυτής ακριβώς της ιδιωτικοποίησης της ΕΠΟ ερμηνεύονται και όλες οι προσαρμογές ( sic) που εξελίσσονται εντός της ΕΠΟ και ειδικά όσον αφορά στους υπαλλήλους της.
Είναι τόσο εμφανής πλέον η καθημερινή και αγχώδης προσπάθεια της ΠΔΕ ( δηλαδή όσων εξ αυτών κάνουν κουμάντο) να διαμορφωθεί ένα συγκεκριμένο σκηνικό εξουσίας στο επίπεδο του προσωπικού, που ... μαρτυράνε μόνοι τους χωρίς ξύλο. Εντός του σώματος των υπαλλήλων διαμορφώνεται ένα νέο σκηνικό εξουσίας, κατάλληλο να υποδεχθεί τη νέα ιεραρχία που θα προκύψει διοικητικά, να την διευκολύνει, να την στηρίξει και να της επιτρέψει αμέσως να πάρει την εξουσία και να εξυπηρετήσει τους κυβερνητικούς και κομματικούς πάτρωνες.

Αυτό το νόημα έχουν οι αλλαγές, οι νέες τοποθετήσεις, οι απώλειες, οι καλυμμένες ή φανερές απειλές και οι ανάλογες προειδοποιήσεις.