Προχωρώντας προς τον θρόνο σκέφτηκε πολλές φορές τη νιότη
που έλεγε πως θα γινόταν άλλος.
Τα χαμόγελα αυτή τη φορά δεν ήταν διθυραμβικά, οι ματιές
έκρυβαν ικανοποίηση, οι χειραψίες των υπόλοιπων καλεσμένων συγκατάβαση, τα
λόγια τους συμπάθεια.
Θυμήθηκε τον στίχο του ποιητή " η ένδοξη Ρώμη σε
περίμενε τόσους αιώνες, σε προφητείες έλεγε τον ερχομό σου κι εσύ
αφομοιώθηκες;" και δεν ήξερε αν έπρεπε να αποθεώσει τον ποιητή ή να
σκοτώσει τις επιλογές του.
Μακρύς ο δρόμος από την θύρα της αίθουσας μέχρι τα σκαλοπάτια
του θρόνου. Έλαμπε αντανακλώντας τον υπέροχο φωτισμό η μίτρα του άρχοντα
κρύβοντας μέσα στις αντανακλάσεις το σκληρό και ανελέητο πρόσωπό του.
Βάδισε με όσο περισσότερο σταθερό βήμα μπορούσε. Κάπου στο
βάθος ακούγονταν ένα τάγκο να παραπονιέται για την αγάπη που χάθηκε και τον
έρωτα που αποδείχθηκε καταστροφή.
Τι του θύμισε!!! Πόσες στιγμές έρωτα με την εξουσία στο
κρεβάτι του, πόσες νύχτες πάθους με τη χώρα στα πόδια του...
Προσπάθησε να ρουφήξει όλα τα πρόσωπα, όλες τις εκφράσεις,
όλα τα υπονοούμενα, όλη τη συγκατάβαση των βλεμμάτων που καρφώνονταν επάνω του.
Έπιασε τον εαυτό του να μην ξέρει τι να κάνει, να παλεύει με
τον ιδανικό παρελθόν και το ανάξιο μέλλον, αυτός ο εραστής του συμβιβασμού και
ο περιούσιος γιος της συναίνεσης.
Κι έτσι, "εν
πλήρει συγχύσει αθώος", (όπως πίστευε) γονάτισε μπροστά στον άρχοντα και
ευσεβώς υπέβαλε το αίτημα που είχε, μέσα σε σκοτεινές αίθουσες, αποφασίσει με
πλήρη ηρεμία και τους "δολοφόνους" να τον περιμένουν στη γωνία.
Δεν άντεχε άλλο τα ίδια του τα εγκλήματα, τις ονειρώξεις και
τις φαντασιώσεις του, όσα αναγκάστηκε να κάνει πράξη πιστεύοντας πως ήταν
προορισμένος από ένα δικό του Θεό να αλλάξει την ιστορία.
"Άρχοντα μου, Σας παρακαλώ να με απαλλάξετε"
ψέλλισε στο υπέρτατο ον, εγκαταλείποντας μπροστά στα πόδια του όνειρα
φιλοδοξίες, στόχους, προοπτικές, εξυπηρετήσεις, νταραβέρια, συμφωνίες κάτω από
τα τραπέζι, φίλους και εχθρούς.
Κι επειδή δεν ήταν σίγουρος ότι ο άρχοντας κατάλαβε ακριβώς
τι ζητούσε συμπλήρωσε: "Αφήστε τους να αναλάβουν την εξέλιξη των πραγμάτων
μόνοι τους. Δεν αντέχω άλλο".
Δεν περίμενε καν την απάντηση. Σηκώθηκε, υποκλίθηκε στην αυθεντία
του άρχοντα και αποχώρησε " σαν έτοιμος από καιρό" για τη δική του
σατραπεία.
Εκεί που τα χαϊμαλιά και τα καθρεφτάκια είχαν ακόμη πέραση.
Τετέλεσται!!!