Η ώρα της κρίσης

Με εξαιρετική δυσκολία εκτίμησης και ακραίες ικανότητες διάγνωσης μεταξύ λεπτομερειών που συνθέτουν την κάθε περίπτωση είναι σχεδόν απίθανο να μπορέσει να αποτυπώσει κάποιος ποιος εκ των Τσίπρα και Αλαφούζου βρίσκεται στη χειρότερη θέση, σήμερα πρώτη Φεβρουαρίου 2017.

Τόσο οι πρώτος όσο και ο δεύτερος αντιμετωπίζουν, στην καλύτερη περίπτωση, την παντελή αδυναμία να αποδεχθούν και να ανασυνθέσουν την πραγματικότητα που βιώνουν και στη χειρότερη το χάος.

Και οι δύο βιώνουν με εφιαλτικό τρόπο τις συνέπειες των επιλογών τους έτσι όπως καταγράφονται στην κοινή γνώμη και στις δημοσκοπικές αποτυπώσεις.

Και για τους δύο είναι σαφές πως το έργο που ανέβασαν σταμάτησε πλέον να τραβάει κόσμο. Κατάντησαν ένας ακόμη Λαζόπουλος.

Κι οι δύο ήθελαν "να αλλάξουν την πραγματικότητα" με βάση τις ιδεοληψίες που είτε είχαν οι ίδιοι στο μυαλό τους, είτε τις εμφύτευσαν εκεί "πονηροί συμβουλατόροι", για  δικούς τους λόγους.

Φευ! Κανένα δεν ενδιαφέρει πλέον πως ξεκίνησε η κατρακύλα, ποιος ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση, γιατί διαμορφώθηκε το σκηνικό της απόλυτης καταστροφής, πως θα σταματήσει η πλήρης απαξίωση.

Ο λόγος; Και οι δύο ξεπεράστηκαν, με εκείνη την ανελέητη σκληρότητα της πραγματικής ιστορίας όταν αποφασίζει να κινηθεί προς τα εμπρός παρασύροντας σαν τσουνάμι εμμονές, ιδεοληψίες, φαντασιώσεις, φαντασιακές θεσμίσεις του πραγματικού, ονειρώξεις, μεγαλοστομίες και τερατολογίες.

Μαζί τους καταρρέει με τον ανάλογο θόρυβο η λογική στην οποία πάτησαν για να αναδειχθούν. Πρόκειται για " την ευθύνη του άλλου".

Αυτός ο "άλλος" που αποκτάει στον καθημερινό λόγο την εικόνα του απόλυτου κακού δεν πείθει πλέον κανένα. Ούτε καν τους ίδιους.

Καλώς ή κακώς η ώρα της κρίσης έφτασε και για τους δύο. Με σκληρή και απαιτητική διάθεση, αλλά είπαμε. Η πραγματικότητα είναι ανελέητη. μαζί της έφτασε και η ώρα των αποφάσεων, με την επιλεγμένα "υπερήφανη αποχώρηση" να μοιάζει με τη μόνη αποδεκτή λύση.

Ο καθένας, στο δικό του γήπεδο, ήρθε η ώρα να παραδώσει τα κλειδιά μπας και γλιτώσει το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας. Στην απόλυτη κρίση που βιώνουν έχουν ένα τελευταίο χαρτί να παίξουν. Να διαλέξουν πως θα αποχωρήσουν.

Υ.Γ. Ανάλογες στιγμές στην προσωπική πορεία του καθενός και στη συλλογική ομάδων ανέδειξαν σε παγκόσμια σταθερά τον Κ. Καβάφη και την "Π'όλη του".

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

Η Πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.

Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·

κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.

Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω

ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,

που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)