Πρώτος, η ελληνική ιδιαιτερότητα, καθώς η ΕΠΟ είναι μια
εθνική ομοσπονδία μέλος της UEFA, μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία και για το λόγο αυτό
θα ήταν καλό να έχει η UEFA τον κύριο λόγο στη σύνθεση της κοινής Επιτροπής.
Επικουρική παράμετρος η διάθεση της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας να πάρει εκδίκηση
για τα όσα υπέστη την αμέσως προηγούμενη αγωνιστική περίοδο (2015) από τον κ.
Κοντονή, με κορυφαίο γεγονός την εκ των υστέρων διαπίστωσή τους ότι "ο
υπουργός είπε ψέματα για το νόμο που ψήφισε. Υποσχέθηκε τη σύμφωνη γνώμη της ΕΠΟ
σε όλες τις αποφάσεις για θέματα βίας και κατέθεσε προς ψήφιση και τελικώς
ενέκρινε την απλή γνώμη της Ομοσπονδίας".
Δεύτερος, η επιθυμία να είναι η UEFA παρούσα σε όλες τις
εξελίξεις μέσω της παρουσίας, ως επικεφαλής της Επιτροπής, ενός γνώστη της
ελληνικής γλώσσας, που θα ήταν σε απευθείας συνεννόηση με την ηγετική ομάδα της
UEFA, θα συνενοούνταν στη μητρική του γλώσσα με τον αρμόδιο υπουργό (δεν
μιλάει και άλλη δηλαδή ο υπουργός) και θα ήταν, σε γενικές γραμμές, "συνεργάσιμος".
Έναν ελεγχόμενο
επικεφαλής Επιτροπής που θα λειτουργούσε ως "το μακρύ χέρι
FIFA/UEFA" στην Ελλάδα και θα μπορούσε, μέσα από διαδικασίες ήπιων
συγκρούσεων και ημιτασιόν "επαναστάσεων", να προωθήσει τα συμφέροντα
του ελληνικού ποδοσφαίρου είχαν κατά νου τον Κωστάκη οι ηγήτορες της UEFA, αλλά
τους προέκυψε, στην πορεία, ένας κλασσικός …ισορροπιστής που κάνει το δικό του,
καθώς δημιούργησε δικούς του… συμμάχους.