Είναι αυτή που συνδέεται με το "φαίνεσθαι",
ερμηνεύεται από συγκεκριμένες επιλογές και - όσο και αν φαίνεται παράλογο -
είναι, ποδοσφαιρικά πάντα, σχετικά εύκολο, για μια μεγάλη ελληνική ομάδα, να
την ξεπεράσει αν ενεργοποιήσει το παραδοσιακό dna της, κάνει καλύτερες επιλογές
και εμπιστευθεί σοβαρότερα πρόσωπα.
Αυτό, μέχρι ο Αλαφούζος μπορεί να το πετύχει αν καταφέρει να
ξεφύγει από τα προσωπικά του πάθη, που καθορίζουν τη συμπεριφορά του και
οδηγούν τις αποφάσεις του στο γκρεμό.
Δεν είναι, λοιπόν, αυτή η τεράστια ευθύνη του Αλαφούζου,
ούτε είναι αυτό το σημαντικότερο αποτέλεσμα του τρόπου και της νοοτροπίας με
την οποία επεχείρησε να διοικήσει τον Παναθηναϊκό.
Το μεγαλύτερο κακό που έκανε ο Αλαφούζος (και η γνωστή παρέα
των ψυχάκηδων που συμβουλεύεται) είναι ότι κατέστρεψαν το dna της δεύτερης
μεγαλύτερης ομάδας της χώρας.
Λεηλάτησαν, για να ικανοποιήσουν προσωπικά πάθη με τη λογική
"να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα", την ψυχοσύνθεση μιας ολόκληρης
κοινωνικής πραγματικότητας (τέτοια είναι και ο Παναθηναϊκός), την μετέτρεψαν σε
εργαστήριο κατασκευής σκανδάλων κάθε είδους, κατηγόρησαν. χωρίς κανένα φραγμό,
όποιον δεν έστερξε στους σχεδιασμούς τους, χρησιμοποίησαν ασύστολα και
ανερυθρίαστα την δικαιοσύνη εναντίον των πάντων, έγιναν εμμονικοί με την
καταστροφή του Ολυμπιακού και του Μαρινάκη, τη συνέδεσαν με τη δική τους
κυριαρχία και έκαναν τον Παναθηναϊκό εντελώς αποκρουστικό ακόμη και στους
ίδιους τους οπαδούς του.
Dna κουασιμόδου έχει σήμερα η μορφή του Παναθηναϊκού και η
διαφορά του με τον συμπαθή ήρωα της "Παναγίας των Παρισίων" είναι ότι
ο Αλαφούζος επέλεξε την μεταμόρφωση αυτή γιατί τον ικανοποιούσε. Ικανοποιούσε
αρρωστημένες επιλογές, καταστροφικές ονειρώξεις, ανομολόγητες επιθυμίες που
ενδύονταν τον μανδύα της "νομιμότητας" (με υπηρέτες όλους τους
παράνομους που φιλοξενεί και πληρώνει), ιταμές επιδιώξεις.
Από αυτή την εικόνα θα κάνει πολλά χρόνια να συνέλθει ο
Παναθηναϊκός.